Gerrit - liever niet geadopteerd

Wie: Gerrit de Groot, 53 jaar

Geboren: Seoul, Zuid-Korea

Woont nu in: Rotterdam

ROOTS

Ik weet niets over mijn roots. Volgens mijn papieren ben ik op mijn tweede achtergelaten bij een kindertehuis in Seoul, Zuid-Korea, al schijnt het dat adoptiepapieren uit Korea vaak niet kloppen. Mijn moeder zal Koreaans zijn geweest, mijn vader waarschijnlijk een Amerikaanse militair, zoals bij veel kinderen in het tehuis. Ik herinner me niets meer van mijn tijd in het tehuis.

ADOPTIE

Op mijn vierde ben ik geadopteerd door een Nederlands christelijk gezin, Jan en Mieke. Ze hadden al twee biologische kinderen, een zoon en een dochter. Na een televisieprogramma over adoptiekinderen uit Korea die ‘gered’ moesten worden, besloten ze mij op te nemen. Ze namen me mijn Koreaanse naam af, Jae-Seon. Soms denk ik dat het de naam van mijn Amerikaanse vader was, Jason, zo hadden ze me ook kunnen noemen. Ze wisten niets over Korea en zijn er nooit geweest, ik werd met een groep kinderen naar Nederland gevlogen. Ik heb foto’s van mijn aankomst; allemaal bange Koreaanse kinderen in de armen van vreemde westerlingen.

In mijn nieuwe huis begrepen ze me niet. Toen ik mijn schoenen uittrok bij binnenkomst, waren ze boos. Pas  later hoorde ik dat dit in Korea normaal is. In mijn eentje op een kamer slapen vond ik moeilijk; ik kroop meestal bij de honden in de mand. Daar werd Jan woedend om. We woonden in een wit dorp, en ik werd meestal ‘Chinees’ genoemd. Er was één andere buitenlandse jongen, Pieter, zijn familie was Indisch. Ik bracht mijn jeugd grotendeels bij hen door. Het was er gezellig, warm, en ik at er rijst.

Thuis was Jan hard. Als ik niet deed wat hij wilde, werd hij agressief. Ik hoorde aan zijn stappen op de trap, wanneer ik ervan langs ging krijgen. Het ergste was nadat ik een keer met Pieter snoepjes had gestolen en we betrapt waren. Hij noemde me een dief en zorgde ervoor dat ik het niet zou vergeten. Mieke riep alleen: “Jan, zorg dat de mensen het niet zien.”

Elke zondag gingen we naar de kerk. Verder mochten we die dag niets doen, behalve de krant lezen en naar klassieke muziek luisteren. Het enige wat ik fijn vond, was dat Jan een klusser was. In zijn schuur kon ik uren in mijn eentje bezig zijn. En ik was blij dat we honden hadden, ik liet ze vaak uit. Ik deed alles om buiten te zijn.

Mijn adoptiebroer en -zus gingen studeren. Toen ik mijn mavo haalde en ging werken, moest ik van Jan en Mieke kostgeld betalen, iets wat hun eigen kinderen niet hoefden. Dat vond ik zo oneerlijk dat ik ben weggegaan. Uiteindelijk heb ik alle contact met hen verbroken.

IDENTITEIT

Adoptie is ingewikkeld. Ik zit in therapie, worstel met verlatingsangst, verslavingen en relaties houden vaak niet stand. Ook hou ik het meestal niet lang vol bij dezelfde baan.

Ergens voel ik me Koreaans, maar toen ik met een groep geadopteerden terugging naar Korea, bleek dat Koreanen me niet zo zien. Ik ben een halfbloed en mijn ouders waren waarschijnlijk ongehuwd, daar wordt in Korea op neergekeken. Ik pas nergens echt bij. Ik ben geen Nederlander, geen Amerikaan, geen Koreaan. Als ik mocht kiezen, was ik liever nooit geadopteerd. Ik weet dat ik daar geen kansen had gehad, maar zelfs zonder toekomst was ik liever daar gebleven. Bij mijn moeder.

Gebaseerd op ware gebeurtenissen, waarbij voor privacy de namen en enkele plaatsnamen zijn aangepast.

#Zwerfkeien # #Identiteit #Adoptie #Ontworteling #PersoonlijkVerhaal #Zoektocht #Inspiratie #Adoptiediscussie #Korea