Ronald Stroebel: Tussen de Antillen en Friesland

Wie: Ronald Stroebel, 55 jaar

Geboren:  Bonaire, Nederlandse Antillen

Woont nu in: Leeuwarden

ROOTS

Ik ben geboren in Kralendijk, op Bonaire. Een eiland van zon, zee en kleurige huisjes. Mijn biologische moeder was verslaafd, en ik was haar zevende kind, al haar eerdere kinderen waren ook bij haar weggehaald. Mijn Nederlandse adoptiemoeder, die ik hier verder gewoon mijn moeder zal noemen, was bevriend met haar en had al voor mijn geboorte met haar afgesproken dat ze mij zou adopteren. Mijn Nederlandse ouders woonden op Bonaire omdat mijn vader daar een project moest opzetten, en ze hadden al een biologisch kind van acht jaar oud. Ze hebben mij meteen na mijn geboorte geadopteerd.

Mijn moeder heeft veel voor me vastgelegd, alsof ze voelde hoe belangrijk dat later voor me zou zijn. Zo heb ik een foto van mijn biologische moeder, van vlak na mijn geboorte. Ik lig als pasgeboren baby op haar schoot. Ook maakte mijn moeder foto’s van het kleine ziekenhuis waar ik ter wereld kwam.

Tot mijn tiende woonde ik op de Antillen, vooral op Aruba. Het was een gelukkige tijd. Ik was altijd buiten, zwom in de warme zee, en ging naar een school waar Antilliaanse en Nederlandse kinderen samen in de klas zaten. Ik ben heel lang contact blijven houden met mijn Antilliaanse kleuterjuf, ze stuurde me elk jaar een verjaardagskaart, tot ze overleed toen ik zeventien was.

Zondagen waren altijd iets om naar uit te kijken. Mijn moeder en ik gingen dan samen naar het strand, waar we hamburgers aten met uitzicht op de zee. Met Kerstmis stond er een grote kerstboom in huis, terwijl we buiten in onze zwembroek zaten, omringd door de tropische warmte. Sinterklaas was een van de hoogtepunten van het jaar. Mijn vader verstopte grote zakken vol cadeaus, maar ik begreep als kind nooit waarom hij altijd precies vóór het mooiste moment, als Sinterklaas aankwam, plotseling verdween. Pas later viel het kwartje: hij wás Sinterklaas.

Voordat we voorgoed afscheid namen van de Antillen, trokken we samen langs de verschillende eilanden. Mijn moeder wilde dat ik bewust afscheid kon nemen van de plek waar mijn wortels lagen en waar ik was opgegroeid. Overal waar we kwamen, legde ze momenten vast met haar camera. Zo verzamelde ze die laatste herinneringen zorgvuldig, zodat ik ze later altijd zou kunnen terugzien en de plek waar ik vandaan kwam nooit zou vergeten.

NEDERLAND

Toen het project van mijn vader op de Antillen was afgerond, verhuisden we naar Nederland, waar mijn ouders het huis hadden gekocht van een oom in Oostmahorn, Friesland. Het was januari, en het land lag onder een dikke laag sneeuw. Ik had nog nooit sneeuw gezien en vond het geweldig. Ik wilde niets liever dan de hele dag buiten zijn, maar ik was de kou niet gewend en had voortdurend last van oor- en oogontstekingen. Mijn ouders hielden me daarom vaak binnen.

Mijn vader leerde me fietsen, en een vriendinnetje van de overkant nam me overal mee naartoe. Ik was de enige gekleurde in het dorp, maar zelf ben ik nooit gepest. Toch kregen mijn ouders vaak vreemde blikken, omdat ze een gekleurd kind hadden. Soms ging het verder dan dat. Mijn moeder is een keer uitgescholden voor hoer, omdat mensen ten onrechte dachten dat ze was vreemdgegaan met een zwarte man. Dat vond ik vreselijk, ze verdiende dat niet. Mijn ouders hebben mij juist een prachtig leven gegeven, beter had ik me niet kunnen wensen. Ik ben ook lang bij hen gebleven, pas op mijn twintigste verhuisde ik naar Leeuwarden.

Ik heb maar één keer echt racisme meegemaakt. Dat was toen ik solliciteerde in een café. De eigenaar keek naar mijn geboorteplaats en zei: “Oh, je bent een Antilliaan, dan zul je wel niet op tijd komen.” Ik was zo boos dat ik opstond en wegliep, maar thuis voelde ik me vooral verdrietig, want die man kende me niet eens!

In Leeuwarden ontmoette ik een Indisch meisje, met wie ik ben getrouwd. Misschien hebben we elkaar ook gekozen omdat we allebei een multiculturele achtergrond hebben. Ze kwam altijd voor me op als mensen iets over mij zeiden. “Hij is geen neger,” zei ze dan, “hij is gewoon donker. Je noemt mij toch ook geen pinda? Hij is gewoon Ronald.”

IDENTITEIT

Ik voel me een Antilliaanse Nederlander. Onlangs ben ik samen met mijn vrouw teruggegaan naar de Antillen, om mijn wortels te voelen. We hebben het ziekenhuisje opgezocht waar ik ben geboren, en het stond er nog, precies zoals op de foto’s van mijn moeder, al was het inmiddels wat meer vervallen. Het was een heel emotioneel moment, om daar te staan, op de plek waar mijn leven begon. Daar liggen mijn wortels.

#Zwerfkeien #Identiteit #Adoptie #Migratie #PersoonlijkVerhaal #NieuweWortels #Thuis #Wereldburger #Bonaire #Friesland #Wortels #VerhalenDieVerbinden #Jeugdherinneringen #MulticultureelLeven #Afscheid #OpZoekNaarThuis