Het Pad van Lucile

Wie:  Lucile G., 43 jaar 

Geboren: Les Yvelines, Frankrijk

Woonde in:  Hoofddorp, Nederland

Woont nu in:  Douala, Kameroen

ROOTS

Mijn familie komt uit het noorden van Frankrijk. Mijn grootvader aan vaderskant werd tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Duitsland gedeporteerd om daar dwangarbeid te verrichten. Mijn andere grootvader werd als klein kind door zijn moeder achtergelaten op een boerderij, tijdens de Eerste Wereldoorlog. We vermoeden dat hij in Parijs is geboren, maar wie zijn vader was, is onbekend. Zijn moeder keerde nooit meer terug. Hij groeide op zonder familie, als knecht bij de boeren, zonder ooit geadopteerd te worden. Zijn hele leven bleef hij onbeantwoorde vragen over zijn afkomst houden.

Mijn ouders leerden elkaar kennen op vakantie aan de noordelijke stranden, toen ze dertien waren. Ze bleven elkaar schrijven en zagen elkaar elke zomer opnieuw. Op hun 21e trouwden ze, en verliet mijn moeder het noorden van Frankrijk om bij mijn vader in Rambouillet te gaan wonen, een stad vlak bij Parijs. Dit jaar worden ze 78 jaar.

IN DE SCHADUW VAN PARIJS

Ik heb twee oudere zussen, de een is negen jaar ouder, de ander zes, en groeide op in een klein dorpje, omringd door bossen, zonder zelfs maar een bakker en met alleen een kleine basisschool. Het contrast met het stedelijke Parijs kon niet groter zijn. We leefden dicht bij de natuur en hadden een eenvoudig, maar warm bestaan.

Mijn ouders hadden het niet breed, dus bouwde mijn vader ons huis helemaal zelf. Ze staken al hun energie in dat huis. Het werd ons anker, onze veilige haven, een plek die zij met liefde voor ons hadden gecreëerd.

Toen mijn moeder op haar zestigste ziek werd, besloten ze het huis te verkopen. Dat was een les voor mij: sommige dingen kunnen een tijdlang alles voor je betekenen, maar uiteindelijk moet je ze loslaten. Ze verhuisden dichter bij ons in de buurt, naar het zuiden van Frankrijk.

Ik studeerde in Parijs en ontmoette mijn partner op mijn 21e, tijdens een bootvakantie met vrienden op de Middellandse Zee. Een jaar later, toen we allebei waren afgestudeerd, verhuisde ik naar Bretagne om met hem samen te wonen.

ZUID-FRANKRIJK

Kort daarna verhuisden we naar Marseille, waar mijn partner een baan had gevonden. We bleven daar vijftien jaar. Eerst woonden we in de stad, later trokken we naar La Ciotat, een klein kustplaatsje in de buurt.

In het zuiden van Frankrijk spreken mensen met een ander accent en heerst een andere mentaliteit. Ze hoorden meteen dat ik uit het noorden kwam, en dat werd niet altijd positief ontvangen. In het begin maakte dat het lastig om aansluiting te vinden. Mijn partner was vaak op reis voor zijn werk, waardoor ik er meestal alleen voor stond. Toch begon ik na een paar maanden relaties op te bouwen, en na onze verhuizing naar La Ciotat vond ik echt mijn plek. Daar maakte ik goede vrienden. Onze twee kinderen werden er geboren, en ik werkte er als maatschappelijk werker.

Toen kreeg mijn partner een aanbod om in Nederland te gaan werken. We zagen het als een kans om een andere manier van leven te ontdekken, maar onze familie begreep er niets van: waarom zouden we zo’n mooie plek vlak bij zee verlaten? In Zuid-Frankrijk blijven de meeste mensen hun hele leven in hun streek. Maar wij besloten het avontuur aan te gaan, samen met onze kat Naos.

NEDERLAND

De aankomst in Nederland was moeilijk. We kwamen aan in januari, in Hoofddorp, midden in de lockdown. In Frankrijk ging alles net weer open, maar hier bleef alles dicht. Alleen de supermarkt was open, verder was alles gesloten, ook de scholen. Het was koud, stil en afgesloten.

Mijn partner moest opnieuw veel reizen voor zijn werk. Mijn zoon volgde online lessen via de internationale school, en mijn dochter liet ik thuis spelen. Ze hadden geen vriendjes, en wij kenden niemand. Pas toen ze kinderen in de straat leerden kennen, begon er iets te veranderen.

Na een jaar werd het leven lichter. De lockdown werd opgeheven, we leerden andere families kennen en de kinderen maakten vrienden. We kochten een huis en begonnen ons echt thuis te voelen.

Maar nog geen twee jaar later kreeg mijn partner een aanbod voor een baan in Kameroen. We hadden twee dagen om te beslissen.

Het kwam totaal onverwacht, we dachten dat we nog jaren in Nederland zouden blijven. Maar tegelijk hadden we altijd al gedroomd van een leven waarin we samen de wereld zouden ontdekken. Nu reisde mijn vriend voor zijn werk, terwijl de kinderen en ik op hem wachtten. Dit was een kans om samen als gezin een avontuur buiten Europa te beleven.

Dus we vertrokken, uiteraard met kat Naos.

KAMEROEN, AFRIKA

In Kameroen kregen we een huis met een prachtige tuin, een oude mangoboom, een zwembad en kleurrijke vogels zoals kolibries en ijsvogels. Mijn zoon bouwde samen met zijn vader een boomhut, waarin hij af en toe slaapt, voor een echte ‘wildlife’-ervaring.

Het leven hier is totaal anders dan in Nederland. Regels zijn flexibeler, mensen gaan creatief om met situaties in plaats van zich strikt aan vaste kaders te houden. Het is verrijkend om te zien hoeveel verschillende manieren er in deze wereld zijn om te leven en te denken, vooral voor onze kinderen

In Nederland werd ik omringd door een warme, internationale gemeenschap, hier zijn spontane ontmoetingen zeldzamer, maar de ontmoetingen die er zijn kunnen bijzonder zijn. Dankzij de kinderen leerde ik twee Kameroense vrouwen goed kennen, ze werden dierbare vriendinnen, helaas zijn ze inmiddels geëmigreerd.

We zijn nu expats, en dat is een geheel nieuwe ervaring voor mij. We leiden een eenvoudig gezinsleven en voelen ons inmiddels thuis, ook al is het leven hier niet altijd ideaal. Alles moet met de auto, er zijn geen fietspaden of parken, dat missen we het meest.

Toch genieten we van het klimaat, de natuur, de vogels, en het gevoel van ruimte en vrijheid. Het is een andere manier van leven, maar ook een bijzondere kans om de wereld vanuit een nieuw perspectief te beleven.

We hebben geleerd dat het, waar we dan ook op aarde leven, belangrijk is om samen te zijn en van het moment te genieten. Dat is wat het betekent om thuis te zijn!

IDENTITEIT

Administratief gezien ben ik Frans, en mijn paspoort is mijn toegang tot de wereld. Een voorrecht dat me in staat stelt te reizen en andere culturen te ontdekken.

Misschien komt het door het ontbreken van wortels bij mijn grootvader, maar diep vanbinnen heb ik altijd gevoeld dat ik deel uitmaak van iets groters: van de mensheid. Grenzen zijn door mensen getrokken, maar geen mens zou meer of minder rechten mogen hebben, enkel op basis van waar hij of zij geboren is.

De drang om de wereld te verkennen, om andere landen en culturen te ontmoeten, is altijd een drijvende kracht in mijn leven geweest. In Frankrijk beleefden we tijdens vakanties momenten van pure vreugde. Maar ergens echt wonen, je onderdompelen in een andere omgeving, is een totaal andere ervaring. Het verandert je.

Elke nieuwe plek heeft mijn identiteit verrijkt, als kleuren die zich aan het palet van mijn leven toevoegen. Tegenwoordig voel ik me op meerdere plekken thuis. Dat is een bijzondere, soms onverwachte ervaring. Mijn identiteit bestaat uit losse puzzelstukjes, elk met een eigen verhaal, die samen het pad vormen dat ik bewandel.

We keren graag terug naar de plekken die ons gevormd hebben; ze blijven deel van ons. Misschien kan ik mijn identiteit het best omschrijven als meervoudig: voortdurend in ontwikkeling, steeds gevoed door wat het leven brengt.

Want is ware identiteit niet simpelweg jezelf zijn, waar ter wereld je ook bent? Je verbonden voelen met anderen, voorbij grenzen en verschillen, en het leven omarmen in al zijn diversiteit?

Het oorspronkelijke interview was in het Engels en is vertaald naar het Nederlands.

#identiteit #meervoudigeidentiteit #wereldburger #thuisvoelenderwereld #expatleven #grenzeloosleven #persoonlijkverhaal #reizenverbindt #culturenontmoeten #thuiskomen #levenspad #diversiteitverrijkt #verhalenuitdewereld