Het Pad van Lucile

Wie:  Lucile G., 43 jaar 

Geboren: Les Yvelines, Frankrijk

Woonde in:  Hoofddorp, Nederland

Woont nu in:  Douala, Kameroen

ROOTS

Mijn familie komt uit het noorden van Frankrijk. De vader van mijn vader werd tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Duitsland gestuurd om dwangarbeid te verrichten. Mijn andere grootvader werd als klein kind door zijn moeder achtergelaten op een boerderij tijdens de Eerste Wereldoorlog. We denken dat hij in Parijs is geboren, maar we weten niet wie zijn vader was. Zijn moeder kwam nooit meer terug. Hij groeide op zonder familie en werd als arbeidskracht door de boerenfamilie gebruikt, zonder ooit geadopteerd te worden. Zijn hele leven heeft hij geworsteld met vragen over zijn afkomst en die zijn tot op heden onbeantwoord.

Mijn ouders ontmoetten elkaar op vakantie aan de noordelijke stranden, toen ze dertien waren. Ze bleven naar elkaar schrijven en zagen elkaar elke zomer. Elke zomer ontmoetten ze elkaar weer. Op 21-jarige leeftijd trouwden ze en verliet mijn moeder het noorden van Frankrijk om bij mijn vader in Rambouilet te gaan wonen, een stad in de buurt van Parijs. Dit jaar worden ze 78 jaar oud.

TUSSEN CHARTRES EN PARIJS

Ik heb twee oudere zussen, de een negen jaar ouder, de ander zes. Ik groeide op in een klein dorpje, omringd door bossen, zonder zelfs maar een bakkerij en met alleen een kleine basisschool. Het was een wereld van verschil met het stedelijke Parijs. We leefden een fijn leven, dicht bij de natuur.

Mijn ouders hadden niet veel geld, dus mijn vader bouwde ons huis met zijn eigen handen. Mijn ouders hebben al hun energie in het huis gestoken, het was ons anker, ons toevluchtsoord, een veilige plek die zij voor ons hadden gecreëerd.

Toen mijn moeder op zestigjarige leeftijd ziek werd, besloten ze het huis te verkopen. Dat was een les voor mij: sommige dingen zijn op een bepaald moment in je leven misschien belangrijk, maar je moet ook weten hoe je ze los kunt laten als het de tijd ervoor is. Ze verhuisden dichter naar ons toe, naar het zuiden van Frankrijk.

Ik studeerde in Parijs en ontmoette mijn partner op 21-jarige leeftijd, tijdens een bootvakantie met vrienden op de Middellandse zee. Een jaar later, nadat we waren afgestudeerd, verhuisde ik naar Bretagne om bij hem te wonen.

ZUID-FRANKRIJK

Kort daarna verhuisden we naar Marseille, waar hij werk had gevonden. We zijn daar vijftien jaar gebleven. Eerst woonden we in de stad, later trokken we naar La Ciotat, een klein stadje in de buurt.

In het zuiden van Frankrijk hebben mensen een ander accent en een eigen mentaliteit. Ze hoorden dat ik uit het Noorden kwam en dat viel niet altijd in goede aarde. In het begin maakte dit het lastig om aansluiting te vinden en te integreren. Mijn partner reisde veel voor zijn werk, waardoor ik vaak alleen was. Maar na een aantal maanden begon ik relaties op te bouwen, en nadat we naar La Ciotat verhuisden vond ik echt mijn plek en goede vrienden. Onze twee kinderen zijn daar geboren en ik werkte als maatschappelijk werker.

Toen kreeg mijn partner een aanbod om in Nederland te werken, en we zagen dat als een kans om een andere manier van leven te ervaren. Onze familieleden begrepen onze keuze niet: waarom zouden we zo’n mooie plek vlakbij zee verlaten? In Zuid-Frankrijk blijven de meeste mensen hun hele leven in hun streek. Maar we besloten te vertrekken, samen met onze kat Naos.

NEDERLAND

Het was moeilijk om in Nederland aan te komen. We kwamen in januari in Hoofddorp aan, midden in de lock-down. In Frankrijk ging alles weer open, maar hier bleef alles dicht. Alleen de supermarkt was open, verder was alles gesloten, ook de scholen. Het was koud, stil, afgesloten. Mijn partner moest voor zijn werk weer veel reizen, mijn zoon volgde online lessen op de internationale school, en mijn dochter liet ik thuis spelen. Ze hadden geen vrienden, we kenden niemand. Pas toen ze kinderen uit de straat leerden kennen, veranderde dat.

Na een jaar werd het leven lichter. De lockdown eindigde, we ontmoetten andere families, en de kinderen maakten vriendjes. We kochten een huis en begonnen ons thuis te voelen. Maar na slechts twee jaar, kreeg mijn partner een aanbod om in Kameroen te gaan werken. We kregen twee dagen om te beslissen.

Dat kwam totaal onverwacht. We dachten dat we nog lang in Nederland zouden blijven. Maar aan de andere kant droomden we er altijd al van om samen de wereld te ontdekken. Mijn partner was nu veel voor zijn werk op reis, terwijl de kinderen en ik thuisbleven. Dit was een kans om samen een gezinsavontuur buiten Europa te beleven. Dus we vertrokken, uiteraard met kat Naos.

KAMEROEN, AFRIKA

In Kameroen kregen we een huis met een prachtige tuin, een oude mangoboom, een zwembad en kleurrijke vogels, zoals kolibries en ijsvogels. Mijn zoon bouwde met zijn vader een boomhut waarin hij soms slaapt, voor een echte ‘wildlife’- ervaring.

Het leven hier is totaal anders dan in Nederland. Regels zijn flexibeler, mensen benaderen dingen creatief in plaats van strikt. Het is verrijkend om te zien hoe er verschillende manieren van leven en denken zijn, vooral voor onze kinderen.

In Nederland werd ik omringd door een zeer vriendelijke internationale/multiculturele gemeenschap. Hier is het ingewikkelder, spontane ontmoetingen zijn zeldzaam, maar er zijn ook geweldige ontmoetingen. Dankzij de kinderen had ik twee goede Kameroense vriendinnen, helaas zijn beiden inmiddels geëmigreerd.

We zijn nu expats, en dit is een nieuwe ervaring voor mij. Wij leiden een normaal gezinsleven en voelen ons hier inmiddels thuis, ook al is het leven hier niet altijd ideaal – alles moet met de auto, er zijn geen fietspaden of parken, dat is wat we het meeste missen. Wij genieten van het klimaat, de natuur en het gevoel van ruimte en vrijheid. Het is een andere manier van leven, maar ook een geweldige kans om de wereld vanuit een ander perspectief te bekijken.

We hebben geleerd dat het, waar we dan ook op aarde leven, belangrijk is om samen te zijn en van het moment te genieten. Dat is wat het betekent om thuis te zijn!

IDENTITEIT

Administratief gezien ben ik Frans, en mijn paspoort is mijn toegang tot de wereld - ik heb het voorrecht om te reizen en andere culturen te ontdekken.

Misschien komt het door het gebrek aan wortels van mijn grootvader, maar diep van binnen heb ik altijd gevoeld dat ik deel uitmaak van iets groters: van de mensheid. Grenzen zijn door mensen getrokken, maar geen enkel mens heeft meer of minder rechten op basis van waar hij geboren is.

De drang om de wereld te verkennen en andere landen en culturen te ontmoeten, heeft me altijd gedreven. Toen we in Frankrijk woonden, beleefden we tijdens vakanties momenten van pure vreugde. Maar ergens écht wonen, jezelf onderdompelen in een andere omgeving, is een totaal andere ervaring.

Deze verschillende ervaringen hebben mijn identiteit verrijkt, als kleuren die worden toegevoegd aan het palet van mijn leven. Tegenwoordig voel ik me op meerdere plekken thuis, dat is een bijzondere en soms onverwachte ervaring. Mijn identiteit bestaat uit losse puzzelstukjes, elk met hun eigen verhaal, die samen het pad vormen dat ik bewandel.

We keren graag terug naar de plekken die ons gevormd hebben; ze blijven deel uitmaken van wie we zijn. Misschien kan ik mijn identiteit het best omschrijven als meervoudig, voortdurend in ontwikkeling, steeds verrijkt door nieuwe ervaringen.

Is ware identiteit niet simpelweg jezelf zijn, waar ter wereld je ook bent? Je verbonden voelen met anderen, voorbij grenzen en verschillen, en het leven omarmen in al zijn diversiteit?

Het oorspronkelijke interview was in het Engels en is vertaald naar het Nederlands.