Jun, Geen Gewone Japanner
Wie:
Jun Tamori, 45 jaar
Geboren:
Ishikawa, Japan
Woont in:
Haarlem, Nederland
ROOTS
Mijn grootvader van moederskant was boer, ook tijdens de Tweede Wereldoorlog. Mijn grootvader van vaderskant was leraar Japans in Korea, destijds een Japanse kolonie. Na de oorlog keerde hij terug naar Japan en begon te investeren in vastgoed. Dat bleek een groot succes en mijn vader zette dit voort, met uitbreidingen naar Vietnam en Texas, Amerika.
Tijdens mijn jeugd was mijn vader altijd aan het werk. Ik groeide op met mijn moeder en grootouders in een traditioneel Japans huis met tatami-matten en shoji-schermen van papier en hout. Aan tafel vertelde mijn grootvader vaak verhalen over de geschiedenis van andere Aziatische landen, waaronder Korea, waar hij gewoond had. Zo ontstond mijn interesse in andere culturen.
SHIATSU
Toen ik samenwoonde met een vriendin zei ze dat ik niet goed masseerde. Dat wilde ik verbeteren. De enige beschikbare cursus was Shiatsu, dus ik schreef me in en begon met leren. Shiatsu richt zich op het versterken van het zelfherstellend vermogen van het lichaam en het verbeteren van de energiestroom door de meridianen.
Na mijn opleiding gaf mijn meester mij een duidelijke boodschap: “Als je echt goed wilt worden, moet je in Tokio je nationale bevoegdheid halen.” Dat deed ik. Vier jaar lang studeerde ik Shiatsu in Tokio. Daarna begon ik met enkele collega-meesters een praktijk in Fukuoka, waar ik zes jaar werkte.
In die tijd ontmoette ik een meisje, met wie ik trouwde. Tijdens onze huwelijksreis naar Parijs ontmoette ik toevallig een andere Shiatsu-meester, die mij uitnodigde om samen een workshop te geven. Dit bood me een nieuwe uitdaging, maar mijn bruid was minder enthousiast. Door die workshop kreeg ik een nieuw doel: de ware Shiatsu naar de westerse wereld brengen. Maar toen ik na terugkomst in Japan mijn droom met mijn bruid deelde, betekende dat het einde van ons huwelijk. Zij wilde Japan niet verlaten.
VERTREK
Naast mijn praktijk in Fukuoka zat een noedel-restaurant waar ik vaak at. Zij hadden contacten in New York, Amerika. Ik ben toen naar Amerika gegaan om te kijken of ik daar Shiatsu kon opzetten. Dat leek veelbelovend, dus heb ik een werkvisum aangevraagd en mijn zaak in Fukuoka opgezegd. Helaas werd mijn visum afgewezen toen Trump (voor de eerste keer) president werd. Met mijn zaak al opgezegd moest ik op zoek naar alternatieven. Ik ontdekte dat Japanners relatief eenvoudig een werkvisum kunnen krijgen in Nederland, Duitsland en Portugal.
Portugal viel af door de economische situatie, en de Duitse cultuur vond ik te veel op de Japanse lijken. Nederland leek me interessanter vanwege de open mentaliteit, en dat bleek een goede keuze. Vanaf het begin voelde ik me hier thuis. De mensen zijn vriendelijk en ik hou van de open mentaliteit.
IDENTITEIT
Ik zeg wat ik denk, en dat is niet typisch Japans. In Japan kwam ik vaak in de problemen vanwege mijn directe manier van doen. Volgens het Confucianisme moet je ouderen altijd respect tonen, maar daar ben ik het niet mee eens. Voor mij verdient iemand respect door zijn daden, niet automatisch door zijn leeftijd. Als iemand slecht of dom handelt, voel ik me niet verplicht om respect te tonen.
In Nederland kan ik mezelf zijn. Hier wordt eerlijkheid gewaardeerd, en dat past beter bij mij. Mijn vrienden zijn vooral Nederlands; ik heb weinig contact met de Japanse gemeenschap rond Amstelveen. Ik kwam naar Nederland om de Nederlandse cultuur te leren kennen, niet om tussen de Japanners te blijven. Daarom zeg ik altijd: ik ben geen gewone Japanner.
Het oorspronkelijke interview was in het Japans en is vertaald naar het Nederlands.
