Saïd, de Nomade - Kennismigrant

Wie:  Saïd El Amraoui, 50 jaar

Geboren: Rabat, Marokko

Woont in:  Amsterdam, Nederland

ROOTS

Ik kom uit een familie van berbers. We noemen onszelf Amazigh – een naam die ‘Vrije Man’ betekent. De Berbers zijn nomaden en de oorspronkelijke bewoners van Marokko. Mijn vader werd in 1900 geboren in Tinghir, een stadje in het Atlasgebergte. Hij was een veelzijdig en gerespecteerd man: een Korangeleerde, een landbouwgrondeigenaar en een veteraan. Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende hij onder de Fransen in Indochina. Na de oorlog sloot hij zich aan bij de guerrillastrijders tegen de Franse overheersing en nam hij deel aan de vreedzame Groene Mars om de Spanjaarden uit de Westelijke Sahara te verdrijven. Daarnaast werkte hij als notaris voor het ministerie van Justitie. Voor zijn werk moest hij veel reizen, en in verschillende steden trouwde hij met een vrouw: in Rabat, Tinghir, Taznaght en Kelaat M’Gouna. Elke vrouw had haar eigen huis, en hij verdeelde zijn tijd rechtvaardig tussen zijn vrouwen en achttien kinderen.

Mijn moeder kwam ook uit het Atlasgebergte, een gebied waar Berbers en Joodse Marokkanen eeuwenlang vreedzaam samenleefden. Haar vader was landbouwer, die naar Nederland wilde emigreren vanwege betere kansen. Mijn moeder, destijds  vijftien, had net mijn vader leren kennen en besloot in Marokko te blijven. Zo werd ze de vierde vrouw van mijn vader. Ik ben geboren in Rabat, waar mijn vader ons naartoe verhuisde om ons een betere toekomst te bieden. In 1986 overleed hij, toen ik twaalf jaar oud was en mijn jongste broertje tien. Mijn moeder bleef alleen achter met zes kinderen. Hoewel mijn moeder nooit de kans heeft gehad om te studeren, is ze een vrouw met een enorme wijsheid. Ze heeft alles op alles gezet om ons te laten studeren en ons vooruit te helpen in het leven. Ook mijn oudste broer nam veel verantwoordelijkheden op zich en speelde een grote rol. De carrières die we nu hebben, zijn aan het doorzettingsvermogen van mijn moeder te danken. Ik studeerde biologie in Mohammedia en begon aan geologie in Rabat.

VERTREK

Mijn grootvader van moederskant vertrok na haar huwelijk met zijn andere kinderen - drie broers en drie zussen van mijn moeder - naar Nederland. Hij was een van de eerste Marokkaanse gastarbeiders in 1965. Hoewel hij niet sterk genoeg werd bevonden tijdens de selectie, wist hij door een slimme truc toch naar Nederland te komen: de goedgekeurde mannen kregen een stempel, en hij drukte zijn rug tegen de natte stempel van een andere man, waardoor hij werd goedgekeurd. In Nederland werkte hij in een taartfabriek en spaarde hard zodat hij als een van de eersten een pand kon kopen in Amsterdam Zuid. Tot op de dag van vandaag woont mijn moeders familie in die buurt.

In 1989 emigreerde mijn oudere broer als kennismigrant naar Nederland om informatica te studeren, met hulp van een oom die garant voor hem stond. Hij regelde later een studentenvisum voor mij, en in januari vertrok ik naar Nederland. Ik reisde met de bus, omdat ik de overgang rustig wilde ervaren. De reis duurde drie dagen en voerde via Spanje, Frankrijk en België naar Amsterdam. Op een dinsdagavond om negen uur kwam ik aan op het Amstelstation.

De eerste maanden in Nederland waren zwaar. Ik kon moeilijk wennen aan de taal en het koude, sombere weer. Elk weekend vluchtte ik naar Parijs of Brussel, waar ik met mijn Frans beter uit de voeten kon. Maar ik moest Nederlands leren en mijn NT2-examen halen, dus besloot ik het als een uitdaging te zien. Op de universiteit hing ik een advertentie op voor een taaluitwisseling Frans – Nederlands, en binnen 24 uur reageerden dertig mensen. Toen ik de taal eenmaal onder de knie had, vroeg ik de voorzitter van de universiteit om hulp bij het opzetten van een studentenvereniging. Dat werd ‘Atlasbridges’, de eerste multiculturele studentenvereniging in Nederland, die dit jaar haar twintigjarig jubileum viert.

Mijn studietijd was intensief. Elke ochtend stond ik op om vijf uur, om twee uur voor Deloitte te werken. Om negen uur zat ik in de schoolbanken, en ‘s avonds was ik bezig met de studentenvereniging. Daarnaast hielp ik mijn broer op vrijdagavond van negen tot zaterdagochtend negen uur met het bundelen van kranten en speelden we in de weekenden muziek op feesten en bruiloften om onze studies te kunnen bekostigen. Via de vereniging organiseerde ik ook studiereizen naar Marokko. Atlasbridges groeide uit tot een bekende organisatie, erkend door de gemeente Amsterdam en de overheid als gesprekspartner over migranten en statushouders. Na mijn studie begon ik mijn eigen bedrijven, gebaseerd op dezelfde principes.

IDENTITEIT

Mijn passie voor migratie drijft me om een bruggenbouwer te zijn tussen Nederland en zowel migranten als statushouders. Nederland heeft deze mensen hard nodig, zeker in de medische en technische beroepen. Grenzen zeggen mij niets. Ik ben meertalig, ik geloof in diversiteit en in verrijking. Als nomade, reiziger en verbinder beschouw ik mezelf als een wereldburger met een islamitische achtergrond. 

#Zwerfkeien #Inspiratie #Migratie #Familie #Diversiteit #Identiteit #Wereldburgers #Ontwortelden #VerhalenVertellen #Marokko #Amazigh